Człowiek w żelaznej trumnie

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Po niebie przewalały się skłębione czarne chmury. Powietrze było ciężkie i duszne. Szlakiem sunęła grupka podróżników w ciężkich płaszczach. Pomimo zmęczenia maszerowali raźno, żeby schronić się przed burzą w lokalnym klasztorze. Niestety maruderzy dotarli tam pierwsi. Wyrżnęli w pień braci zakonnych, zabrali garść przedmiotów, które miały jakąkolwiek wartość, i poszli plądrować okoliczne wsie. Konający opat majaczył w agonii o splugawieniu świętej ziemi, w której zapieczętowano starożytne zło.Nie wierzyli w takie rzeczy. Zrozumieli tyle, że jeśli wywloką trumnę z krypty pod kaplicą i dostarczą ją do kościoła za lasem, nim zapieje kur, tamtejszy proboszcz dobrze im zapłaci. Zlecenie od umierającego wciąż było zleceniem. Z trudem wywlekli żelazne pudło spod podłogi i załadowali je do skrzypiącego dyliżansu służącego czasem za karawan. Na szczęście maruderom nie udało się podpalić stajni, w której były konie. Gdy ruszali, pierwsze krople deszczu uderzyły o lakierowany dach powozu. W oddali zagrzmiało.